Thai

An Impressive Story about His Holiness the Pope John Paul II

At the end of the year A.D. 2000 which was the year of the Most Merciful Joyfulness, His Holiness the Pope on a special day invited some other Most Reverend Cardinals to a luncheon and to together draft out important documents.

One certain Cardinal arrived late. In actual fact, however, he left his residence on time, but as he walked into the Vatican Palace an untinkable incident suddenly occurred. He came across a man, shabbily dressed, begging and sitting beside one of the various stone columns that had been set up along the terrace of Saint Peter's Temple, so he digged into his pockets to get some coins to hand them over to that beggar. But after looking with more scrutinization at the man, he then remembered the man as someone who had been at the Novices'Home together with him, and were ordained as priests on the same day. The two jumped into an embrace with joy.

The Most reverend Cardinal said to his friend, "I'm so sorry but I must hurry to pay homage to His Holiness the Pope. I am already late, but please don't you go anywhere now. Wait for me right here. When I already finish with the business i will hurry back to you."

The Most Reverend Cardinal ran up the high stairs of the palace to the 3rd Floor. Everyone was already at the dining table, waiting just for him. His Holiness the Pope teased him about his late arrival, so the Cardinal told the Pope what had just happened to him.

"Did you leave him alone then?" His Holiness the Pope inquired.

"Yes, your Holiness. After I finish the business up here I will go to see him". answered the Cardinal.

Then, do please go to him right now and bring him up here to have lunch with us". Ordered His Holiness the Pope.

The Most Reverend Cardinal hurried down the staircase to the same stone column on the terrace, bringing the friend up to the 3rd Floor. The two sat side by side at the dining table. (The Most Reverend Cardinal told this story to not too many and added "That beggar priest has once more returned to the same path that he once left".)

(top)

 

 

 

 

 

 

เรื่องประทับใจเกี่ยวกับ
สมเด็จพระสันตะปาปายอห์นปอลที่ 2

เมื่อปลายปี ค.ศ.2000 ซึ่งเป็นปีปีติมหาการุญ ในวันนั้นองค์สมเด็จพระสันตะปาปา ทรงเชิญพระสังฆราชบางองค์มาร่วมเสวยพระกระยาหาร กลางวัน และร่วมร่างเอกสารสำคัญ

พระสังฆราชองค์หนึ่งมาช้า อันที่จริงท่านออกจากที่พักตรงเวลา แต่ในขณะที่ท่านเดินเข้าไปในราชวังสาติกัน เหตุการณ์ที่ไม่นึกฝันก็ได้บังเกิดขึ้น ท่านพบชายผู้หนึ่ง แต่งตัวมอซอ นั่งขอทานอยู่ข้างเสาหินต้นหนึ่ง ในบรรดาเสาหินที่ตั้งเรียงรายอยู่ข้างลานพระวิหารนักบุญเปโตร ท่านสังฆราชควักเงินออกมาส่งให้ขอทานผู้นั้น แต่เมื่อมองหน้าชายผู้นั้นอย่างพิเคราะห์ ท่านจำได้ เขาเป็นเพื่อนสมัยอยู่บ้านเณรด้วยกัน และบวชเป็นพระสงฆ์วัดเดียวกันด้วย ทั้งสองโผเข้ากอดกันด้วยความปิติ

ท่านสังฆราชบอกเพื่อนของท่านว่า "ขอโทษนะ ผมต้องรีบไปเฝ้าสมเด็จพระสันตะปาปา ผมช้าไปแล้ว แต่เพื่อนอย่าไปไหน โปรดรอผมอยู่ที่นี่ เมื่อเฝ้าสมเด็จพระสันตะปาปาเสร็จแล้ว จะรีบกลับมา"

ท่านสังฆราชรีบวิ่งขึ้นบันไดอันสูงชันของราชวังไปบนชั้นสาม ทุกคนอยู่พร้อมกันที่โต๊ะอาหาร กำลังรอท่านองค์เดียว องค์สมเด็จพระสันตะปาปาตรัสสัพยอกท่านที่มาช้า ท่านสังฆราชจึงเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตนให้สมเด็จพระสันตะปาปาได้รับทราบ

"พระคุณเจ้าปล่อยเขาไว้ตามลำพังหรือ?. สมเด็จพระสันตะปาปาตรัสถาม
"ครับผม เมื่อเสร็จภารกิจกับพระองค์แล้ว ข้าพเจ้าจะไปพบเขา" พระสังฆราชตอบ
"ขอพระคุณเจ้าลงไปพาเขาขึ้นมาทานข้าวกับเรา" องค์สมเด็จพระสันตะปาปาตรัสสั่ง
ท่านสังฆราชรีบวิ่งลงบันไดไปที่เสาหิน แล้วพาเพื่อนขึ้นมาข้างบน ทั้งสองนั่งใกล้กันที่โต๊ะเสวย (พระสังฆราชเล่าเรื่องนี้ให้คนสนิทฟังไม่กี่คน พร้อมกล่าวเสริมว่า "พระสงฆขอทานองค์นั้น ได้กลับมาเดินบนเส้นทางที่เขาทิ้งไปอีกครั้ง")

พระสันตะปาปายอห์นปอลที่ 2 ทรงตรัสในวันอาทิตย์พระเมตตา 1995 ว่า "เราจำต้องมีประสบการณ์เป็นส่วนตัว เกี่ยวกับพระเมตตาของพระเป็นเจ้า, ถ้าหากเราประสงค์จะเรียนรู้ถึงพระเมตตา ให้เราเรียนรู้ การให้อภัย จิตแห่งความก้าวร้าวรุีนแรง ซึ่งสร้างรอยมลทิ้นไว้บนชีวิตมนุษย์แต่ละคน และนานาประชาชาติ จะถูกทำลายลงไปได้ ก็ด้วยอัศจรรย์ของการให้อภัย"