ความรัก...ของพ่อที่มีต่อลูก
มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งว่า มีชายแก่คนหนึ่งอายุ 75 ปี ตาของเขานั้นเป็นต้อหิน และชายคนนี้มีลูกชายคนเดียว ชื่อหมู อายุ 30 ปี เขาแต่งงานและย้ายครอบครัวไปอยู่ต่างจังหวัด และเขาได้เดินทางมาเยี่ยมพ่อของเขา และเขาทั้งสองนั้นคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่สักครู่การคุยนั้นก็เปลี่ยนเป็นความเครียด เมื่อพ่อเขาพูดว่า
ชายแก่ หมูลูกพ่อ นั่นอะไร? พ่อเห็นราง ๆ
หมู อ๋อ วัวน่ะพ่อ (เวลาผ่านไปสองนาที)
ชายแก่ หมู นั่นอะไร? น่ะลูก
หมู อ๋อ วัวตัวเดิมนั่นแหละพ่อ
ชายแก่ หมู นั่นอะไร? น่ะ ลูก
หมู (หมูเริ่มหงุดหงิด จึงตอบไปว่า) วัว
พ่อวัว วัวตัวเดิมที่พ่อเพิ่งถามไปนั้นแหละ
ชายแก่ หมู นั่นอะไร? น่ะลูก
หมู (หมูเริ่มทนไม่ไหว) เอ๊ะ! พ่อนี่ยังไงกันถามซ้ำๆ ซากๆ อยู่ได้
ผมจะบอกครั้งสุดท้ายนะว่า "วัว" (ผ่านไปอีก 2-3 นาที)
ชายแก่ หมู นั่นอะไร? น่ะลูก
หมู โอ๊ย! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยกันไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว
จากนั้นหมูก็จากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียที่สุด เวลาผ่านไปหมูได้ออกไปซื้อกับข้าวมาทานที่บ้านของพ่อ ในขณะที่เขากำลังจะขึ้นไปตามพ่อของเขาให้มาทานข้าวนั่นเอง เขาก็เห็นพ่อของเขานั่งเหม่อลอยอยู่ริมหน้าต่างและข้างๆ มีไดอารี่เล่มหนึ่ง เขาจึงหยิบขึ้นมาเปิดอ่านดู ซึ่งบันทึกสดๆ ร้อนๆ ว่า
"เมื่อ 40 ปีก่อน เรามีลูกชายที่เรารักมากๆ เขาชื่อหมู เขาน่ารักมาก อ้วนสมบูรณ์ เขาอยากได้อะไรเราก็ซื้อให้หมด บางครั้งเราก็แหย่เล่นกัน แกล้งชกกันบ้าง เราเล่นกับเขาเบาๆ เหมือนไข่ในหิน แต่เขาเล่นกับเราหนักมาก จนบางทีชกเราจนจุก แต่เราก็ไม่ถือสาอะไร ในวันหนึ่งเราพาเขาไปที่นั่งที่สวนหลังบ้าน และเจอวัวตัวหนึ่งเขาถามเราว่า "พ่อนั่นอะไร" เขาถามเราอย่างนี้ 25 ครั้ง "วัวไงลูก" เราตอบไปอย่างนี้ถึง 25 ครั้ง เหมือนกัน เราไม่เคยเบื่อเลย เรารู้สึกดีใจที่ลูกนั้นสนใจเรา แต่ในวันนี้ ณ ที่แห่งเดิม คนสองคนที่เคยถามคำถามเดียวกัน หากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม หมูเป็นฝ่ายตอบ เพียง 5 ครั้ง ลูกก็ตวาดเสียงดังใส่เรา จนไม่อยากคุยอีกต่อไป หาว่าเราเลอะเลือนรังเกียจเรา และไม่อยากคุยกับเราอีกต่อไป"
เมื่ออ่านจบหมูรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างจับใจ พ่อของเขาเลี้ยงเขามาอย่างดี ส่งเสียให้เรียนจบมหาวิทยาลัย และให้เงินเขาไปตั้งตัวเมื่อเขามีครอบครัว
เขาจึงวิ่งไปกอด และขอโทษพ่อของเขา เขากับพ่อนั่งกอดกันร้องไห้ ขณะเดียวกันพ่อของเขาก็ได้พูดว่า "พ่อไม่ถือสาลูกหรอก พ่อให้อภัยลูกเสมอ" ....ความรักของพระเป็นเจ้านั้นยิ่งใหญ่....