ประธานธิบดีลินคอล์น มีความสามารถที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง โดยเฉพาะเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของตน ครั้งหนึ่งวุฒิสมาชิกสตีเฟน เอ.ดักลาส ขนานนามเขาว่า "มนุษย์สองหน้า" ลินคอล์นตอบไปว่า "ผมปล่อยให้เป็นธุระของผู้ฟัง ถ้าคุณคิดว่าผมมีอีกหน้าหนึ่ง ผมควรจะสวมหน้านี้ไหม?

เขาเคยเล่าให้บรรณาธิการฟังเกี่ยวกับการพบสตรีผู้หนึ่งในป่า เธอผู้ซึ่งกำลังขี่ม้าอยู่จ้องเขม็งมาที่ผมและพูดว่า "ฉันแน่ใจว่าคุณเป็นคนที่น่าเกลียดที่สุดที่ฉันเคยเห็น"

ผมตอบเธอไปว่า "คุณพูดถูก แต่ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้"
สตรีบอกต่อไปว่า "ใช่ คุณช่วยอะไรไม่ได้ แต่คุณควรจะอยู่ที่บ้าน"

แม้ว่าผู้คนทั่วไปจะจำรูปร่างหน้าตาของลินคอล์นได้ แต่สิ่งที่ทำให้ลินคอล์นเป็นที่รู้จักแพร่หลายหาใช่รูปลักษณ์ของเขาไม่ แต่เป็นจุดยืนที่มั่นคงและกล้าแกร่งของเขาในการปฏิรูปและการเลิกทาส ท่านได้รับการยกเป็นตัวอย่างของความอดทนที่น่าสรรเสริญ ความมีน้ำใจ และการไม่เห็นแก่ตัว คุณสมบัติภายในนี้แหละที่ทำให้ลินคอล์นเป็นประธานาธิบดีที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของอเมริกา

สังคมทุกวันนี้ มักจะมองแค่รูปลักษณ์ภายนอก และทรัพย์สมบัติฝ่ายวัตถุ เราต้องจำไว้ให้ดีว่า ความดีที่เรามีต่างหากที่ทำให้เรามีชื่อเสียงยาวนาน

 

ชายสูงอายุ และบันทึกช่วยจำ

ครั้งหนึ่งมีชายสูงอายุคนหนึ่งไม่เคยจำเลยว่า ทุกๆ เช้าตัวเองวางสิ่งที่ต้องใช้ในวันนั้นไว้ที่ใด คืนหนึ่ง เขาเกิดความคิดว่า เขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อจะจำได้ว่าทุกอย่างอยู่ที่ไหน

เขานั่งบนเตียงก่อนเข้านอน และเขียนเตือนความจำไว้ว่า "กุญแจอยู่บนโต๊ะหัวนอน กระเป๋าเงินอยู่ในกระเป๋ากางเกง และกางเกงอยู่ที่เก้าอี้ใกล้กับหน้าต่างห้องนอน... ตัวฉันอยู่บนเตียง"

เมื่อเขาตื่นขึ้นพร้อมกับบันทึกรายการของอยู่ในมือ เขาพบกุญแจอยู่บนโต๊ะหัวนอน กระเป๋าเงินอยู่ในกระเป๋ากางเกง ที่แขวนอยู่เก้าอี้ รองเท้าอยู่ใต้เตียง เสื้ออยู่ในตู้ สมุดจดที่อยู่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ...แล้วเขาตรงไปที่เตียงเพื่อหาตัวเอง เขาค้นหาเป็นการใหญ่ แต่ก็หาไม่เจอ

"เรารู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับสิ่งภายนอก แต่เรามักไม่รู้จักตัวเอง"

back

.....หยุดการอยากได้เปลี่ยนเป็นการให้......คนที่รู้สึกอยากได้อยู่ตลอดเวลา จะรู้สึกเหนื่อยหัวใจไม่น้อย หากลองหยุดความอยากได้ลง และหันมาเป็นผู้ที่ให้คนอื่นบ้าง อาจจะให้เพียงแค่ถ้อยคำ หรือให้น้ำใจ ให้รอยยิ้ม ให้กำลังใจ.....การให้....ไม่เคยทำให้คนเรารู้สึกเหนื่อย -ไม่เคยทำให้เราลำบากใจ - ไม่เคยทำให้คนเราเสียใจเลย....เราอย่าคิดว่าเมื่อเราให้แล้วนั้น จะได้อะไรกลับคืนมาหรือเปล่า แต่จงให้ด้วยความเต็มใจของเรา เมื่อนั้นแหละสิ่งที่เราให้มันจะกลับมาเอง เพราะว่าการให้นั้นมีแต่จะรู้สึกเต็ม และไม่รู้สึกขาดอะไรอีกเลย.....(คัดจาก..หนังสือ 40 ปี ลูกช่างไม้)....