ก่อนจะมีพิธีเสกอาสนวิหารหลังใหญ่ บรรดาผู้มีอุปการะคุณ และผู้บริจาคต่างได้รับการเชื้อเชิญ ให้ไปนั่งที่พิเศษบริเวณแถวหน้าของอาสนวิหาร และเมื่อเห็นสุภาพสตรีชราท่าทางยากจนคนหนึ่ง กำลังเดินไปที่แถวหน้าเพื่อที่จะนั่งในที่พิเศษ บรรดาแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายก็เริ่มสอบถามเป็นเชิงตำหนิเธอในทันที

  ชวนรำพึง
พระวาจาของพระเจ้าจากพระวรสารนักบุญลูกา (ลก 20:1-4) พระเยซูเจ้าทอดพระเนตร เห็นคนมั่งมีกำลังใส่เงินถวายลงในตู้ทาน ทรงเห็นหญิงหม้ายยากจนคนหนึ่งใส่เหรียญทองแดงสองเหรียญ ลงในตู้ทานด้วย จึงตรัสว่า "เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า หญิงหม้ายยากจนคนนี้ทำทานมากกว่าทุกคน เพราะทุกคนนำเงินที่เหลือใช้มาทำทาน แต่หญิงคนนี้ขัดสนอยู่แล้ว ยังนำเงินทั้งหมดสำหรับเลี้ยงชีพมาทำทาน"

โดยท่านบารอนเป็นคนเริ่มก่อน "คุณป้าครับ คุณป้าไม่มีสิทธิที่จะนั่งกับพวกเรา" "ทำไมละคะ... ท่าน?" คุณป้าถาม "ก็เพราะคุณป้าไม่ได้บริจาคมากพอเหมือนกับที่พวกเรา ได้บริจาคเพื่อสร้างอาสนวิหารหลังนี้นะซิครับ" ท่านบารอนตอบ
"ใช่แล้ว คุณป้า ฉันเป็นคนหนึ่งที่ถวายภาชนะศักดิ์สิทธิ์ที่ทำด้วยทองคำแก่อาสนวิหารนี้ และบรรดารูปพระสวยๆ ที่คุณป้าเห็นในวัดนี้ ฉันเองเป็นผู้บริจาค" สุภาพสตรีที่แต่งชุดหรูหราพูดขึ้น "ผมก็เช่นกัน" เจ้าหน้าที่บ้านเมืองคนหนึ่งกล่าวแทรกขึ้นบ้าง "ผมเองต้องจ่ายเงินก้อนใหญ่ เพื่อเป็นเป็นค่าจ้างสำหรับสถาปนิก วิศวกร และคนงานก่อสร้างอาสนวิหารหลังนี้" พ่อค้าที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งในเมืองนี้กล่าวเสริมขึ้นว่า "ม้านั่งทั้งหมดในอาสนวิหารนี้ที่ทำจากไม้โอ้คที่สวยงาม ที่คุณป้าเห็น เป็นผมเองแหละที่บริจาค"

"ป้าเห็นหินอ่อนในวัดนี้ไหม มันมาจากเหมืองของผมเอง ผมบริจาคโดยไม่คิดมูลค่าใดใดทั้งสิ้น" นายธนาคารพูดด้วยความภาคภูมิใจ "แล้วป้าละ ป้าได้บริจาคอะไรที่มากพอที่จะทำให้ป้ามีสิทธิที่จะนั่งแถวหน้ากับพวกเรา" บรรดาผู้มีอุปการะคุณทั้งหลาย ถามหญิงชราผู้ต่ำต้อย "ฉันเชื่อว่าสิ่งที่ฉันบริจาคมีค่ามากที่สุดในอาสนวิหารหลังนี้" หญิงชรากล่าวด้วยความมั่นใจ"เป็นไปได้อย่างไร ไหนป้าลองบอกพวกเรามาซิว่า ป้าบริจาคอะไรเพื่ออาสนวิหารหลังนี้" บรรดาผู้บริจาคทั้งหลายถามพร้อมกันอย่างเหลืออด "ฉันได้ให้พระสังฆราชแก่อาสนวิหารหลังนี้ ฉันเป็นแม่ของพระสังฆราชที่นี่" †